Karine, varlığı bilinmeyen bir olgu hakkında sonuç çıkarmamızı sağlayan bir işaret, belirtidir. Kanuni karineler ise varlığı bilinmeyen bir olgu hakkında sonuç çıkarmamazı sağlayan ve kanunda öngörülmüş olan işaretler, belirtilerdir. Kanuni karineler, karineden hareketle ulaşılan sonucun aksinin ispat edilip edilememesine göre aksi ispat edilebilen ve aksi ispat edilemeyen karineler olarak ikiye ayrılır. Aksi ispat edilebilen karinelere adi kanuni karineler denir. Adi kanuni karineler, ispat yükü kuralıdır ve ispatsızlığın riskini hangi tarafın taşıyacağını belirlerler. Aksi ispat edilemeyen karineler ise kesin kanuni karinelerdir. Kesin kanuni karinelerin ise tıpkı varsayımlar gibi ispat yükü ile bir ilgisi bulunmamaktadır. Kesin kanuni karineler ve varsayımlar atıf kurallarıdır. Yasa koyucu kesin kanuni karineler ve varsayımlar yoluyla a olayı için öngörülen sonucun b olayı için de uygulanması konusunda hakime talimat vermektedir.
Presumption is a concept that help us to draw a conclusion about an unknown fact. Legal presumption or legal deduction is a concept which is regulated in law and that help us to make a conclusion about an unknown fact. There are two kinds of legal presumptions. One of them is rebuttable and the other one can not be rebutted. The rebuttable one is called an ordinary presumption. Ordinary presumptions are related to burden of proof and they determine who will carry the risk of non-conclusiveness. A nonrebuttalble presumption is called an “absolute presumption”. An absolute presumption is not related to burden of proof such as “fictions”. An “absolute presumptions” and “fictions” are reference rules. Lawmakers aim to give instruction by means of absolute legal presumptions and fictions about the application of the rules to the case B which are foreseen for case A.
